 | |
Mamagron serpentijn - 38 cm 
Tors marmer - 25 cm
Immaculata diabaas - 35 cm
Tors serpentijn - 65 cm
 
Bubo Ianus marmer - 30 cm
Apollo marmer - 35 cm
 Tjoerie marmer - 30 cm
Hermes marmer -35 cm
Indji Chinees speksteen - 25 cm
Schreeuw noir de Mazy - 40 cm
Adam na de appel serpentijn - 45 cm
Alien (1) Indiaas speksteen - 30cm
Alien (2) mahonie - 45 cm
Bubo serpentijn - 35 cm
Bubo amourette letterhout - 40 cm
Vogel (1) albast - 40 cm
Vogel (2) speksteen - 20 cm
 Vogel (3) speksteen - 25 cm
Vogel (4) serpentijn - 25 cm
Vogel (5) serpentijn - 7 cm
 Elephas minimus speksteen - 13 cm
Nessie albast en perspex - 55 cm
Paradisaea Saint Phallea draad, gaas, doek, acryl, lak - 70 cm
Keti koti (1) gietsteen - 25 cm
Keti koti (2) gietsteen - 35 cm
Keti koti (3) brons - 20 cm
Poes albast - 25 cm
Lateraal boek lindehout - 50 cm
Conchita polystyreen (piepschuim) 90 cm
Lampedusa mahonie - 120 cm
Tors mahonie - 80 cm
 
Sterke vrouw marmer en graniet - 80 cm
Oerbeelden
In de ruim 10 jaar dat Diana beelden maakt binnen mijn beeldhouwlessen ben ik gefascineerd door de oerkracht en de vrije, oorspronkelijke werkwijze die ze in haar beelden weet te leggen. Eigenlijk moet je haar werk live zien en niet op foto’s. Het is natuurlijk prachtig om al het werk in een boek verzameld te zien. Maar het werk van Diana moet je voelen, er omheen lopen, het aanraken. En … je moet ook het materiaal en de maat kunnen ervaren. Je moet jezelf ermee kunnen meten.
In de beginperiode heeft ze me verbaasd met een enorme tors van serpentijn. Een krachtige expressieve mannelijke torso. Gemaakt, ongehinderd door anatomische kennis of academische normen, maar gedreven door een geweldig en oorspronkelijk vormgevoel. Het resultaat is een prachtig spel en balans tussen materiaal, kleur, de structuur van de rauwe steen en de associaties met een stoer mannelijk lijf. Dit was de eerste keer dat ik haar vertelde, en dat heb ik een paar keer bij andere beelden herhaald, dat ik dat beeld graag zelf had gemaakt. Prachtig.
Natuurlijk is niet al het werk even sterk. In de periode dat ze voor haar moeder zorgde zag je haar werk langzaam in kracht en oorspronkelijkheid minderen. Gelukkig is dat weer helemaal terug. Bijvoorbeeld in haar houten beelden. Ze heeft een enorme stam mahoniehout uit Suriname laten verschepen en hieruit heeft ze twee vreemde, maar prachtige torsen gehakt. Expressieve werken: een vrouw van 80 cm hoog. Hangende en een beetje platte borsten. Bepaald geen mooie vrouw. Getekend door het leven, maar toch met een innerlijke schoonheid. Waar komt dat door?
Diana maakt vaker beelden die niet mooi zijn, maar vooral karaktervol. Ze getuigen van spirit, van betrokkenheid en van een fysieke aanwezigheid. Dat doet me denken aan haar fascinatie voor de Afrikaanse kunst. Ook daar zie je de diepe verbondenheid met oerkrachten. Die beelden worden niet gemaakt om mooi te zijn, maar roepen geesten op. Het zijn rituele beelden die de mensen moeten bezielen. Dit lijkt ook bij het werk van Diana het geval. Het werk is niet op de eerste plaats mooi. Sterker zelfs, soms zijn ze afstotend. Bijvoorbeeld het beeld ‘’Lampedusa’’ Een mahoniehouten tors van een man, 1m20 hoog. Dit beeld is een en al lijden: een verscheurd en vervormd lichaam. Toch is het prachtig in al zijn ellende. Een triest, maar krachtig statement. Prachtig in materiaalgebruik en vormentaal. Ook dit werk komt op de foto niet tot zijn recht. Je moet het in het echt hebben gezien!
Zo zijn er meer werken het bespreken waard, maar dat lukt niet op deze plek. Ik wil er toch nog één noemen. Dat is het ‘’laterale boek’’ een beeld van lindehout van 50 cm hoog. Een beeld van een totaal andere orde, maar ook hier spreekt weer haar enorme materiaal- en vormgevoel en haar oorspronkelijkheid. Een stuk hout… een idee en de gang naar een oude timmerman en zijn zaagmachine… Zo eenvoudig en krachtig. Prachtig!!
Hopelijk lukt het snel om het werk van Diana op een geschikte wijze tentoon te stellen zodat ze kunnen worden uitgelicht en bekeken op een manier die dat verdient. Ik zal graag gaan kijken.
Diana ik wens je veel succes. René van der Wiel, Utrecht, 22-06-2014
Diversiteit
Het eerste wat opvalt bij de beelden die Diana het
laatste decennium heeft gemaakt, is dat ze zo divers zijn. In alle opzichten:
grootte, materiaal, onderwerp, techniek, stijl. Steeds verrassend. Diana is
duidelijk het type kunstenaar dat zich voortdurend laat inspireren. Door het
materiaal, de vorm van de steen of het hout, door haar verbeeldingskracht, door
wat ze ziet. Ze werkt bijna nooit volgens een uitgewerkt plan. Altijd is er
ruimte om tijdens het werk nog ineens links- of rechtsaf te slaan. Al zijn er
wel thema’s te ontdekken waaraan een zekere symboliek kan worden ontleend. Dat
laat ik maar aan de kijker over.
Zoals bij alle kunst is moeite, duur en inspanning niet altijd een maat voor de kwaliteit en originaliteit van het eindresultaat. Soms helemaal niet. Zo is bijvoorbeeld het, naar mijn mening, meest originele, meest verrassende werk, het dwarse boek van lindehout, geproduceerd in een paar geïnspireerde uurtjes. Ook is het niet zo dat de werken steeds beter worden naarmate ze later zijn gemaakt. Het zwarte madonna-achtige beeld, van een grote schoonheid met een verrassende symboliek, is bijvoorbeeld één van de vroegste werken. De beelden zijn daarom ook niet in een chronologische volgorde geplaatst en ze zijn niet van een (geschat) jaartal voorzien. Rene van der Wiel begeleidde het wordingsproces van de meeste beelden. Hij stimuleerde, gaf suggesties, duwde over hobbels maar was nooit dwingend. Een ideale coach. Sommige namen zijn er achteraf op geplakt, andere zijn al bij de geboorte ontstaan. De prachtige foto’s zijn gemaakt door schoonbroer Sietse.
Gezinus
|
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenBijzondere en krachtige beelden Diana, waaraan jouw innerlijke beelden van het leven zo mooi te lezen zijn!! Kom graag je werk bekijken! Henriette Horlings, atelier Travertijn
BeantwoordenVerwijderen